Artykuł sponsorowany
Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za treść artykułu i osobiste poglądy autora.
Żeby ocieplić dom za pomocą wełny mineralnej, trzeba wybrać odpowiedni jej rodzaj. Można ją podzielić na: wełnę skalną i szklaną. Niemniej oprócz materiału, z którego jest zrobiona, liczą się także jej parametry: grubość (zależna od współczynnika przenikania ciepła), odporność na wysokie temperatury oraz właściwości tłumiące hałas.
Podstawowa różnica pomiędzy obydwoma rodzajami wełny dotyczy materiału, z którego jest wykonana. Do produkcji wełny skalnej wykorzystuje się bazalt, dolomit, wapień i gabro. Wełna szklana powstaje z wytopu mieszanki szkła i piasku kwarcowego. Oba typy wełny mineralnej mają zbliżone właściwości termoizolacyjne (z niewielką przewagą pod tym względem wełny szklanej, dlatego skalną nakłada się grubszą warstwą). Mają również identyczną paroprzepuszczalność. Płyty wełny skalnej są mniej podatne na ściskanie oraz cechują się nieco lepszą ognioodpornością. Za ich pomocą izoluje się więc przewody rozprowadzające gorące powietrze, kominki itp. Natomiast wełna szklana doskonale nadaje się do ocieplania innych elementów konstrukcji, np. poddaszy.
Właściwości izolujące wełny mineralnej są określane współczynnikiem przewodzenia ciepła. Im jest on niższy, tym lepsze właściwości izolacyjne ma wełna. Współczynnik oznaczony jest jednostką lambda λ lub W/(m x K) w układzie SI. Standardowa grubość warstwy wełny to 20 cm. Dzięki niej budynek uzyskuje współczynnik przenikania ciepła na poziomie 0,033-0,038 W/(m x K), zależnie od typu wełny mineralnej, rodzaju ścian i tego, jak starannie wykonano izolację. Warto wiedzieć, że gwarancją bardzo dobrej izolacji termicznej jest wełna mineralna o współczynniku przewodzenia ciepła poniżej 0,035 W/m2K. Z tego powodu zdobywa coraz większą popularność w nowoczesnym budownictwie.
W kwestii ocieplenia budynku warstwa izolacyjna ma kluczowe znaczenie. Jej grubość zależy od rodzaju wełny mineralnej i materiału, z którego wykonano ściany lub dach. Standardowo warstwa ocieplająca poddasze ma grubość 20-30 cm. W przypadku ścian jest to o 10-15 cm mniej. Maty wełny szklanej często są układane w dwóch warstwach (druga prostopadle do pierwszej), aby zwiększyć szczelność i wyeliminować ewentualne mostki termiczne.
Wełna mineralna jest produktem niepalnym – ma klasę palności A1 lub A2. Pod wpływem wysokiej temperatury (minimum 1000°C) topnieje, nie wydzielając przy tym żadnych substancji toksycznych. Nie przyczynia się również do rozprzestrzeniania pożaru. Pod tym względem nieco lepsze właściwości ma wełna skalna, choć obydwa rodzaje są klasyfikowane jako niepalne.
Wypełnienie ścian wełną mineralną znacznie poprawia akustykę pomieszczeń. Obydwa rodzaje wełny pochłaniają i rozpraszają dźwięki. Mogą przyczynić się do zmniejszenia hałasu w głośnym pomieszczeniu. Warto wiedzieć, że wełna szklana jest pod tym względem nieco skuteczniejsza.
Współczynnik oporu dyfuzyjnego pary wodnej (µ) określa zdolność wełny mineralnej do odprowadzania pary wodnej. Ma to znaczenie w kontekście ochrony budynku przed zawilgoceniem. Im współczynnik jest niższy, tym para wodna skuteczniej przenika przez warstwę ocieplenia. W przypadku wełny mineralnej wynosi on 1, czyli tyle, ile powietrze. Oznacza to całkowitą paroprzepuszczalność wełny. Wyższa wartość zwiększa ryzyko zawilgocenia, a co za tym idzie – wystąpienia pleśni np. na ścianach. Na jej rozwój wpływają też inne czynniki, m.in. to, czy izolacja została prawidłowo położona i pokryta od strony zewnętrznej folią paroizolacyjną oraz paroprzepuszczalną. Duże znaczenie ma również konieczność zachowania odpowiedniej dylatacji podczas układania wełny.
Fot.: materiał prasowy Klienta.
